ตอนประถมศึกษาชั้นปีที่ 3 ฉันมีโอกาส

ตอนประถมศึกษาชั้นปีที่ 3 ฉันมีโอกาสได้ไปเที่ยวทะเลบางแสนที่พัทยา ตอนนั้นตื่นเต้นดีใจมากที่จะได้ไปทะเล รีบตื่นเตรียมตัวแต่เช้าเก็บข้าวเก็บของรอ พอถึงบางแสน พ่อก็พาฉันมาเล่นน้ำตรงตื่นๆ นั่งเก็บเปลือกหอย หาปู อยู่ที่หาดเนื่องจากฉันว่ายน้ำไม่เป็น นั่งเล่นเพลินๆอยู่ดีๆ พอมองมาขึ้นบนฝั่งอีกที ก็มองไม่เห็นหน้าแม่เสียแล้ว จากเดิมที่เห็นแม่นั่งคุยกันกับเพื่อนพ่ออยู่บนฝั่งที่เต้นท์ร่มสีแดง พอฉันเผลอเดินก้มๆ เงยๆ มองหาปูไป มองหาปูมาแหย่รูนั้นที...รูนี้ที มองหาอีกทีก็ไม่เจอใครแล้ว ไม่รู้ว่าอยู่กันตรงไหน คนก็เยอะมากบนฝั่งฉันเห็นแต่เต้นท์ร่มสีแดง สีเหลือง สีเขียว เต็มไปหมด ฉันเริ่มกลัวและหมดสนุกไปแล้ว ฉันเริ่มเดินไล่เลาะขึ้นไปตามชายหาดเรื่อยๆ ตะโกนเรียกพ่อ เรียกแม่ก็ไม่มีเสียงใครตอบสักคน จนสักพักฉันเริ่มร้องไห้เสียงดัง ก็มีใครบางคนเดินเข้ามาถาม เขาถามว่า “ บ้านอยู่ไหน พ่อชื่ออะไร แม่ชื่ออะไร ” ฉันก็ตอบไม่ได้สักอย่าง ไม่ว่าใครจะถามอะไร จนในที่สุดก็มีชายใจดีพาฉันเดินไปส่งที่ป้อมตำรวจเพื่อประกาศเด็กหาย ประกาศอยู่นานจนเกือบหกโมงเย็นได้ พ่อก็เดินไล่หาฉันมาเรื่อย จนมาเจอฉันอยู่ที่ป้อมตำรวจนั่นเอง
วันนั้นฉันโดนแม่บ่นอย่างอารมณ์เสียว่า “ ทำไมโง่ขนาดนี้ ชื่อพ่อ ชื่อแม่ก็จำไม่ได้ หลังจากนั้นมาไม่ว่าฉันจะได้ไปไหน แม่ก็จะเน้นย้ำว่า บ้านแฮดอีกซิ อย่างไรก้ตามมันจะเป็นประสบการณ์ที่ฉันจะไม่ลืม

ผลลัพธ์ (อังกฤษ) 1:

ตอนประถมศึกษาชั้นปีที่ รีบตื่นเตรียมตัวแต่เช้าเก็บข้าวเก็บของรอ ฉันมีโอกาสได้ไปเที่ยวทะเลบางแสนที่พัทยา พอถึงบางแสน ตอนนั้นตื่นเต้นดีใจมากที่จะได้ไปทะเล 3 พ่อก็พาฉันมาเล่นน้ำตรงตื่นๆ นั่งเก็บเปลือกหอย อยู่ที่หาดเนื่องจากฉันว่ายน้ำไม่เป็น นั่งเล่นเพลินๆอยู่ดีๆ พอมองมาขึ้นบนฝั่งอีกที ก็มองไม่เห็นหน้าแม่เสียแล้ว จากเดิมที่เห็นแม่นั่งคุยกันกับเพื่อนพ่ออยู่บนฝั่งที่เต้นท์ร่มสีแดง พอฉันเผลอเดินก้มๆ เงยๆ มองหาปูมาแหย่รูนั้นที...รูนี้ที มองหาอีกทีก็ไม่เจอใครแล้ว ไม่รู้ว่าอยู่กันตรงไหน คนก็เยอะมากบนฝั่งฉันเห็นแต่เต้นท์ร่มสีแดง สีเหลือง สีเขียว เต็มไปหมด ฉันเริ่มกลัวและหมดสนุกไปแล้ว ฉันเริ่มเดินไล่เลาะขึ้นไปตามชายหาดเรื่อยๆ เรียกแม่ก็ไม่มีเสียงใครตอบสักคน จนสักพักฉันเริ่มร้องไห้เสียงดัง ก็มีใครบางคนเดินเข้ามาถาม เขาถามว่า "บ้านอยู่ไหน พ่อชื่ออะไร แม่ชื่ออะไร" ฉันก็ตอบไม่ได้สักอย่าง ไม่ว่าใครจะถามอะไร ประกาศอยู่นานจนเกือบหกโมงเย็นได้ พ่อก็เดินไล่หาฉันมาเรื่อย จนมาเจอฉันอยู่ที่ป้อมตำรวจนั่นเอง
วันนั้นฉันโดนแม่บ่นอย่างอารมณ์เสียว่า ชื่อแม่ก็จำไม่ได้ ทำไมโง่ขนาดนี้ หลังจากนั้นมาไม่ว่าฉันจะได้ไปไหน ชื่อพ่อ "แม่ก็จะเน้นย้ำว่า บ้านแฮดอีกซิ อย่างไรก้ตามมันจะเป็นประสบการณ์ที่ฉันจะไม่ลืม